Για το φλέγον ζήτημα των ημερών μίλησε ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, που δεν είναι άλλο από τις καταγγελίες ηθοποιών για κακοποιητικές συμπεριφορές στον χώρο του θεάτρου. Ο ηθοποιός, που έχει εδώ και έναν μήνα απενεργοποιήσει τον λογαριασμό του στο facebook, παραχώρησε συνέντευξη στην "Καθημερινή" λέγοντας μεταξύ άλλων:
"Προσωπικά, αν κάτι τέτοιο συνέβαινε μπροστά μου, θα είχα το θάρρος να το καταγγείλω. Αυτά τα πράγματα, οι σεξουαλικές δηλαδή κακοποιήσεις, γίνονται κυρίως εν κρυπτώ, οπότε είναι δύσκολο να κατηγορήσεις ή να υπερασπιστείς κάποιον με απόλυτο τρόπο. Φίλη μου ηθοποιός μού μετέφερε κάποτε ιστορία άσχημης συμπεριφοράς από σκηνοθέτη (όχι σεξουαλικής φύσεως) και, όταν μπήκα στη μέση, το ίδιο το άτομο μού είπε να μην ανακατευτώ.
Οπως και για τους καταγγέλλοντες υπήρχε δυσκολία να μιλήσουν για διάφορους λόγους, έτσι δεν είναι απλό και για τους τρίτους. Η πραγματική δικαίωση των ανθρώπων που υπέφεραν και υποφέρουν είναι η αλλαγή που επέρχεται. Για εμένα προσωπικά μαθαίνω πως ακούγονται διάφορα ψέματα, όπως το ότι έκλεισα τα κοινωνικά μου δίκτυα όταν ξέσπασε αυτή η ιστορία, ενώ τα έχω κλείσει από τις 12 Ιανουαρίου. Επειδή αυτό το θέμα είναι σπουδαίο, είναι καλό να προσέχουμε από πού και πώς ενημερωνόμαστε".
Το θετικό είναι πως αυτό που θα μείνει στο τέλος θα είναι μια καινούργια εποχή, ελπίζω όχι μόνο για τον χώρο του θεάτρου αλλά συνολικά για τον τομέα της εργασίας. Μια εποχή όπου θα έχει εκλείψει ο φόβος.
Όσο για το θέατρο στο οποίο ανήκω εδώ και 30 χρόνια, θέλω να ξεκαθαρίσω πως η εικόνα του συνολικά δεν είναι έτσι. Στην πραγματικότητα το ποσοστό όσων καταγγέλλονται είναι πολύ μικρότερο από εκείνους που δεν παραβατούν. Σας διαβεβαιώνω ότι το θέατρο είναι γεμάτο από ανθρώπους με ταλέντο και ψυχικά χαρίσματα. Από την άλλη, όπως συμβαίνει παντού στην κοινωνία, υπάρχουν και άνθρωποι που έχουν εννοήσει τη θέση του στην κοινότητα διαφορετικά από ό,τι θα έπρεπε, που συμπεριφέρονται κακοποιητικά. Θα ήταν όμως λάθος και κρίμα να μείνουμε σε ένα επίπεδο ονοματολαγνείας (τα επώνυμα πρόσωπα προσφέρονται για αυτό) και να μην σκάψουμε βαθύτερα σε όλους τους χώρους, εκεί που δεν υπάρχουν ηχηρά ονόματα και ενδεχομένως οι ιστορίες των ανθρώπων περνούν απαρατήρητες."
Ακόμη, ο ηθοποιός και σκηνοθέτης μίλησε και στο flix.gr και την Πόλυ Λυκούργου, μένοντας σταθερός στην άποψή του:
"Είναι λάθος να δώσουμε την αίσθηση ότι όλο το θέατρο είναι έτσι. Το θέατρο ΔΕΝ είναι έτσι. Η λίστα μ’ αυτούς που έχουν κακοποιήσει είναι πολύ, πολύ μικρότερη από τη λίστα αυτών που ΔΕΝ έχουν κακοποιήσει. Το θέατρο είναι γεμάτο κυρίως από υπέροχους ανθρώπους, άντρες και γυναίκες με ταλέντο, πνεύμα και ψυχή. Γι’ αυτό δεν πρέπει να χαθεί αυτή η ευκαιρία. Είναι κρίμα, μέσα στην ονοματολαγνεία να χαθεί η ευκαιρία να προχωρήσει το μαχαίρι σ’ όλους τους χώρους εργασίας, – το θέατρο, που προσφέρει θέαμα, είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου.
Το κίνημα αυτό θα έχει πετύχει τους σκοπούς του, όταν δεν θα υπάρχει άνθρωπος σε κανέναν χώρο εργασίας στην Ελλάδα που να φοβάται να μιλήσει, επώνυμα και θεσμικά, για την όποια εις βάρος του κακοποιητική συμπεριφορά
Η στάση των θυμάτων χρειάστηκε μεγάλη γενναιότητα. Από εμάς τους υπόλοιπους όμως χρειάζεται ψυχραιμία. Ολο αυτό που συμβαίνει είναι σπουδαίο. Οδηγεί σε μια νέα εποχή, χωρίς φόβο, όπου οι κακοποιητικές συμπεριφορές δε θα γίνονται ανεκτές – μέσα από θεσμούς και κανόνες. Αυτή είναι η στιγμή για αλλαγές. Για αυτό και δεν αποδέχομαι το "γιατί τώρα;” Η ερώτηση προς τα θύματα "γιατί τώρα” δεν έχει νόημα, όπως δεν έχει νόημα και η ερώτηση "γιατί δε μιλούσατε” προς τους υπόλοιπους. Κάθε αλλαγή θέλει τη στιγμή της. Κι αφού δεν μπορούσαν ή δεν ήθελαν να μιλήσουν τα θύματα, πώς θα μιλούσαν οι τρίτοι;
Ομως, πιστεύω ότι η μόνη οδός είναι η θεσμική οδός (το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών που οργανώνεται εξαιρετικά, ο εισαγγελέας) κι όχι οι καταγγελίες στα κοινωνικά δίκτυα και τα κανάλια. Με όνομα και επώνυμο. Αυτή άλλωστε είναι και η ιδέα του "δεν φοβάμαι πια”. Η ηθική δικαίωση των θυμάτων, όταν συχνά ο θύτης δεν μπορεί να υποστεί καμία ποινή ή τιμωρία, είναι πώς θα συντελέσουν για αυτό που θα γίνει από δω και πέρα: να θεσπίσουμε νόμους, κανόνες, να φτιάξουμε το πλαίσιο που θα επιτρέψει στους νεότερους να μη ζήσουν ποτέ τέτοιες εμπειρίες".