Mary-Land Blog: S02 Ep.05 “The one with the seeds of hope”

Περίπου τέτοια ωρα την προηγούμενη εβδομάδα έστελνα mail στα headquarters του Μissbloom, με το S02Ep.04 “The one I want the real U”. Γύρω στις 15:00 ξεκίνησε και η «προβολή» του με εμένα να σκέφτομαι –όπως κάθε εβδομάδα- αν θα το βρείτε ενδιαφέρον, αν θα σας αρέσει, αν θα με κάνετε άραγες στόχο “4000”.

4 παρά, το κινητό έτριξε για να ειδοποιήσει ότι ήρθε mail από την Λίλα με θέμα «Αγαπημένη φωτό» και μετά από την Εύη με θέμα «Γειά σου Μαιρούλα» και από την Μιρέλλα «Αληθινή φωτό» και από την Έλενα “Μια φωτογραφία μου. Η πιο αληθινή.” και το κινητό δεν σταμάτησε να ειδοποιεί από τότε.

Γουργουρίζει γλυκά δίπλα μου κάθε μέρα και μου δείχνει τους αληθινούς εαυτούς σας.


Πώς να πω αυτό το ευχαριστώ που περιγράφει την χαρά μου κάθε φορά που ανοίγω ένα καινούριο mail και γνωρίζω έναν τέλειο αληθινό άνθρωπο?

Χρειάζομαι καινούριες λέξεις. Θέλω μια καινούρια λέξη γι αυτό το ευχαριστώ. Να είναι σίγουρα «ευχαριστώ πολύ» και να έχει μέσα και «σ’αγαπάω» και λίγο από «με συγκίνησες». Στόχος νούμερο 11.

Ο στόχος νούμερο 12, θα είναι να βρω μια καινούρια λέξη για να περιγράψω το πως αισθανόμουν την Παρασκευή στο Ναύπλιο όπου το Νικούλι μου, έγινε Νυφούλι...


Δεν μπορώ να πω πολλά. Θα με αποκληρώσει από κολλητή της και μετά θα με σκοτώσει αλλά με πνίγουν τα γεγονότα ρε παιδιά! Το άτομο έσκασε στο δημαρχείο με τα RayBan , και στον Ερρίκο είχαν βάλει παπιγιόν –ο Ερρίκος είναι σκύλος (!)- και όταν φορέσανε τις βέρες το πρώτο πράγμα που έκανε σαν ενήλικος παντρεμένος άνθρωπος ήταν την χορογραφία της Beyonce στο “All the single ladies”!


(Απλά για καλό και για κακό θα ήθελα σε αυτό το σημείο να δηλώσω «Σαγαπώ Νικούλι μου πάρα μα πάρα πολύ και είσαι ο πιο καλός άνθρωπος που έχω γνωρίσει ποτές. Και λυπήσου με.»....
Αυτά στο χωριό μου τα λέμε μαλαγανιές. Στα εγγλέζικα τα λέμε “puppy eyes”.)

ΟΥΦ παναγιά μου τα ‘πα, ξεθύμανα! Και ξεθυμασμένη καθώς είμαι, μπορώ να σας κάνω τώρα λίγο «Μένουμε Ελλάδα» με την ησυχία μου.

Wikipedia: To Ναύπλιο παιδιά μου, ή Ανάπλι ήταν πρωτεύουσα της Ελλάδας στα χρόνια 1828-1833, ενώ τώρα είναι πρωτεύουσα του νομού Αργολίδας και το κυριότερο λιμάνι της ανατολικής Πελοποννήσου.

Βασικά όμως το Ναύπλιο είναι, σαν Μαϊάμι.


Κι έχει πάρκα, σαν Βερολίνο.


Και παράλογα, σαν Ισπανία.

1. (Κάθισμα σε μπαράκι στο λιμάνι)


2. (παιχνίδι-μάντης μοίρας, σαν 1995)


Ο Άλεξ δεν μπορούσε να το πιστέψει και δεν ξεκολλούσε από εκεί. Αλλά την μοίρα του δεν την έμαθε ποτέ.


Και βιτρίνες, σαν Notting Hill.


Και πάρα πολλά παγωτατζίδικα – gelateriες, σαν Ιταλία.


(ναι, με μια γρήγορη ματιά καταλαβαίνει κανείς ότι το συγκεκριμένο παγωτατζίδικο το έχει όντως ένας Ιταλός που ενδεχομένως να υπερέβαλλε λιγάκι με τα σημαιάκια αλλά ποιά είμαι εγώ να κρίνω την πόρωση με την πατρίδα.)

Και έχει και cupcakes σαν... Σαν όλα τα μέρη της γης που αναγνωρίζουν την δύναμη του cupcake!!


Μάλιστα το συγκεκριμένο φουξ μαγαζάκι (“Liz’s cupcakes”) πρέπει να το δοκιμάσετε για τις πολύ ιδιαίτερες γεύσεις του.


Για να καταλάβετε, το μεσαίο καπκεκάκι λέγεται «βραδινή έξοδος» γιατί έχει μέσα λίγο baileys. Το κάτω δεξιά έχει σπιτική μαρμελάδα βερύκοκο. Το πάνω δεξιά έχει μόκα, ενώ το κάτω αριστερά με την γεύση λεμόνι παίρνει βραβείο πρωτότυπου ονόματος, αφού λέγεται «Το ξινό Μπούρτζι» γιατί στο Μπούρτζι,


τα παλιά τα χρόνια κατοικούσε ο Δήμιος και όποτε ερχόταν στην πόλη για να βρει κάποιον, τον έψαχνε κυρίως για να τον αποκεφαλίσει και όσο να το πεις σου έβγαινε κάπως ξινό όλο αυτό.

Βασικά δηλαδή το Ναύπλιο έχει χιούμορ, σαν Ελλάδα.

Γιατί ποιός θα σκεφτόταν αυτήν την μακάβρια ιστορία για να ονομάσει ένα cupcake? Και ποιός θα ονόμαζε το σουβλατζίδικό του “Γυροκομείο?»


Ή δίπλα στην σοβαρότατη και σημαντικότατη πινακίδα του πρώτου φαρμακείου στην Ελλάδα, στο οποίο μάλιστα ταριχεύθηκε ο Καποδίστριας, θα έβαζε ποστ-ιτ για ανταλλακτικά (με ένα –λ- στο ποστ ιτ) για όλες τις χύτρες?


και ποιός θα έκανε τα χάμπουργκερ, χαΡμπουρκερ γιατί έτσι? Τρελίτσα μου.


Ήταν πολύ όμορφα μωρέ. Και τόσο κοντά στην Αθήνα. Και τόσο όμορφη η διαδρομή για να φτάσει κανείς εκεί.

Αναθάρρησα λιγάκι. Αλήθεια.

Aυτήν την περίοδο όλο μπερδεμένο είναι το συναίσθημά μου για την χώρα.

Γιατί να. Τώρα ας πούμε το Νικούλι θα πάει Αμερική. Να προσπαθήσει εκεί για το μέλλον της. Και θα μου λείπει όλη την ώρα αλλά δεν μπορώ δευτερόλεπτο να μην σκεφτώ ότι εκεί τα πράγματα θα είναι καλύτερα για εκείνη.

Και μετά σκέφτομαι τι θα γίνει άμα φύγουν όλοι οι νέοι άνθρωποι από εδώ? Ποιός θα μείνει να φτιάξει τα πράγματα?

Και μετά δυστυχώς δεν γίνεται να μην πέσω στην λούμπα της σκέψης «Πώς θα φτιάξουν τα πράγματα? Όλο χειρότερα γίνονται.»

Και μετά πάλι επιστρέφω στην αισιόδοξη εκδοχή που λέει ότι «Θα τα καταφέρουμε. Αυτήν την περίοδο, στην τόση δυσκολία, μαθαίνουμε. Αρχίζουμε να νοιαζόμαστε περισσότερο ο ένας για τον άλλον. Είμαστε όλοι μαζί σε αυτό. Και όλοι μαζί θα βγούμε από αυτό.»

Και πάντα όταν η ελπίδα μου κλονίζεται έρχεται κάτι θετικό, σαν μαγικό, για να με κάνει να αναθαρρήσω.

Μια μονοήμερη εκδρομή στο Ναύπλιο.

‘Η μερικά mail αληθινών ανθρώπων..