Παιδικός ενθουσιασμός...
Μόνο έτσι μπορώ να χαρακτηρίσω αυτό που νιώθω όταν διαβάζω τα emails σας και μου εκφράζετε όλα αυτά τα ωραία, που νιώθετε συντροφιά με τα κείμενά μου. Είναι τόσο ανακουφιστικό να «συμπάσχεις» με κάποιον και να εντοπίζεις κοινές συμπεριφορές. Τουλάχιστον δεν αισθάνεσαι ούφο που κατέβηκε από έναν άλλο πλανήτη!
Πριν λίγες μέρες τσέκαρα τα μηνύματά μου στο Facebook και το μάτι μου έπεσε αμέσως πάνω στο μήνυμα μιας κοπέλας από την Κρήτη που μου έγραφε για έναν πολύ καλό της φίλο, ο οποίος δοκιμάζεται σκληρά αυτό τον καιρό με προβλήματα υγείας. Αμέσως επικοινώνησα μαζί του. Μετά σκεπτόμουν γιατί το έκανα αυτό με έναν άνθρωπο που δεν έχω γνωρίσει ποτέ και πιθανόν να μη μας δoθεί η ευκαιρία να γνωριστούμε. Είναι εγωιστικό; Τι είναι;
Είναι αυτή η ανάγκη να νιώθεις ότι σε αντίστοιχη περίπτωση θα βρεθούν άνθρωποι να σε στηρίξουν, να σου συμπαρασταθούν. Είναι σκληρό να πηγαίνεις κάθε τόσο στο νοσοκομείο για εξετάσεις, να μην ευχαριστιέσαι τη ζωή σου, τα νιάτα σου, να μην ξέρεις τι θα ξημερώσει το αύριο και να κρέμεσαι από τα χείλη των γιατρών. Αυτά είναι τα σοβαρά προβλήματα, φίλοι μου, και καλό είναι να το θυμόμαστε καλά αυτό όταν παίρνουμε άσχημους βαθμούς, όταν μας απολύουν από τη δουλειά μας ή όταν μας παρατάει ο φίλος ή η φίλη μας. Γιάννη, είσαι Κρητικός λεβέντης και θα τα καταφέρεις. Κι από δω μέσα σου εύχομαι γρήγορη ανάρρωση!
Είπα για βαθμούς και διαγωνίσματα και με αφορμή την πρώτη μέρα στα σχολεία στα θρανία.
Τα πιο ανέμελα χρόνια που δε θα ξεχάσω ποτέ. Με τα καλά τους και τα κακά τους. Από το νηπιαγωγείο μέχρι την τελευταία τάξη του Λυκείου. Διαγωνίσματα, κλάματα, κοπάνες, εκδρομές, πενταήμερες, σκονάκια και γέλιαααα. Τι να πρωτοθυμηθώ…
Τα πρωινά που με ξύπναγε η μάνα μου με τα στρουμφάκια (μη με ξυπνάς απ’ τις έξι) για να με καλοπιάσει και να πάρω το σχολείο με καλό μάτι… Ή την τεράστια σάκα που μου έβαζε στους ώμους μαζί με ένα φρατζολάκι ψωμί αλειμμένο με μερέντα για το διάλειμμα, ανάμεσα σε κασετίνα, τετράδια Unicef, βιβλία και αρωματικές γόμες… το φετίχ μου! Το σχολείο ήταν σχεδόν απέναντι από το πατρικό μου και με παρακολουθούσε κάθε πρωί από το μπαλκόνι να διασχίζω το πάρκο για να μπω στο προαύλιο...
Στο γυμνάσιο ήμουν το πιο άχαρο κορίτσι που υπήρχε. Ψιλόλιγνη, με γυαλιά μυωπίας, κοντές αφέλειες και φαρδιά παντελονάκια. Ολη μέρα με φόρμες και αθλητικά. Δεν ήξερα τι σημαίνει φούστα και καλσόν. Το μόνο που με ενδιέφερε ήταν το βόλλευ και οι προπονήσεις μου. Ούτε αγόρια, ούτε φλερτ, ούτε τίποτα.
Και μετά λύκειο στην άλλη άκρη της Αθήνας. Ξύπναγα από τα χαράματα και άλλαζα 3 συγκοινωνίες για να φτάσω. Κι αυτό όμως το θυμάμαι με νοσταλγία… Εκεί έκανα πολύ καλούς φίλους που έχω μέχρι και σήμερα. Τον Στέφανο και τον Θανάση. Τρελά παρακάλια είχα ρίξει στον πατέρα μου για να με αφήσει να πάω πενταήμερη! «Ελα ρε μαμά! Εξήγησε του πόσο το θέλω. Εσένα θα σε ακούσει. Μόνο εσύ μπορείς να τον πείσεις! Θα πάνε όλοι μου οι φίλοι…». Ηταν τα χρόνια που τον επηρέαζε πάρα πολύ σε οτιδήποτε έκανα στην εφηβεία μου. Πού να ήξερα ότι θα ερχόταν η ώρα που ο μπαμπάς μου θα γινόταν ο καλύτερός μου φίλος και δε θα χρειαζόμασταν διαμεσολαβητή τη μάνα μου. Σήμερα που έγινα 30, έκανα παιδί και σε λίγα χρόνια θα πηγαίνω εγώ το παιδί μου στο σχολείο και στις συγκεντρώσεις γονέων και κηδεμόνων.. Μη βαρυγκομάτε μικροί μου φίλοι. Τα πιο ωραία έρχονται… Χαρές, φίλοι, μαθητικοί έρωτες, το πρώτο φιλί, εκδηλώσεις …
Άσχετο, αλλά αυτές τις μέρες έχω τόση ανάγκη να ανανεωθώ που έχουν περάσει όλα από το μυαλό μου! Botox, κολλαγόνα, πλαστικές και οτιδήποτε μπορεί να με κάνει πιο όμορφη και επιθυμητή. Έχω την εντύπωση ότι μάλλον αυτό συμβαίνει σε όλες τις νέες μανούλες που για μήνες είχαν ξεχάσει τι σημαίνει μακιγιάζ, τακούνια και τα συναφή. Τώρα που σαραντίζω σιγά σιγά θέλω να τα κάνω ΟΛΑ! Ελπίζω να μου περάσει σύντομα αυτή η εμμονή και να αρκεστώ στη γυμναστική, τη διατροφή, το μανικιούρ, το πεντικιούρ και γενικώς σε πιο ήπιες λύσεις γιατί με βλέπω από Οκτωβρη αγνώριστη φίλες μου.
Σας στέλνω τα φιλιά μου και την αγάπη μου όπου κι αν βρίσκεστε. Περιμένω τα μηνύματά σας στο dkampouri@gmail.com , στο Facebook και στο Twitter (@dkampouri).
Η επικοινωνία μας
Ηello Δέσποινα, όπως ξέρεις μου είσαι πολύ αγαπητή... Σε εκολουθώ και στο blog σου! Θα ήθελα, αν σου φαίνεται ενδιαφέρον, να θίξεις ένα ευαίσθητο θέμα κάποια στιγμή. Στην Ελλάδα δυστυχώς είμαστε λίγο πίσω στο θέμα της ζωοφιλίας. τώρα βλέπω μόνο κάποιες αλλαγές προς το καλύτερο. Νομίζω ότι θα ήταν μία ωραία ιδέα να γράψεις ένα κείμενο για τη σχέση που έχεις με τα σκυλάκια σας, να βάλεις μερικές φωτογραφίες και το πιο σημαντικό να πεις λίγα πράγματα για το πώς δέχθηκαν τα σκυλάκια τον ερχομό της μπέμπας. Είναι πολύ λυπηρό να εγκαταλείπουοι άνθρωποι τους σκύλους ή τις γάτες του στο δρόμο επειδή έφεραν στον κόσμο ένα μωρό. Ευχαριστώ. Μάγδα Βασιλείου
Μάγδα μου,
Αυτό είναι ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο για το οποίο σου δίνω το λόγο μου ότι θα θίξω όχι μόνο μία φορά, αλλά όποτε μου δίνεται η ευκαιρία. Keep reading missbloom.gr! Πολλά φιλιά!
Η αλήθεια είναι πως δυσκολεύομαι να ξεκινήσω να γράφω... Από μικρό παιδί, από το σχολείο ένα πρόβλημα με τους προλόγους το είχα. Λοιπόν ξεκινάω και λέω, γειά σου Δέσποινα. Θα αναρωτηθείς ποια είμαι και γιατί σου γράφω...
Με λένε Βίκυ, είμαστε συνομίληκες, εδώ και ένα χρόνο παντρεμένη, και εξαιτίας αυτού έχω μετακομίσει στην Κέρκυρα (από την Πάτρα όπου μεγάλωσα και σπούδασα) προσπαθώντας να προσαρμοστώ στα νέα δεδομένα της ζωής μου. Τον τελευταίο χρόνο, λοιπόν, που ήταν αρκετά περίεργος για εμένα, ανάμεσα σε δουλειά και μαθήματα (κάνω και ένα μεταπτυχιακό στην πληροφορική), η συντροφιά μου ήταν το internet και η tv. Τυχαία παρακολούθησα μια - δυο φορές συνεντεύξεις σου και μου έκανε εντύπωση αυτή η αμεσότητα κσι γλυκύτητα, ο αυθορμητισμός με τον οποίο μιλούσες. Α, και το χαμόγελο. Πόσο δύσκολά συναντάς στις μέρες μας χαμογελαστούς ανθρώπους πια;
Μετά πέτυχα τα άρθρα σου στο miss bloom... Τα οποία τα απολαμβάνω. Θα γελάσεις αν σου πω τι κάνω. Μια κούπα γαλλικο καφέ και κάθομαι να το διαβάσω. Και νιώθω σαν να έχω απέναντι μια φίλη να μου μιλάει, που αυτή τη στιγμή απουσιάζει από την καθημερινότητά μου γιατί είναι και λίγο δύσκολο στα 28-29 να αποκτήσεις νέους φίλους νομίζω. Αυτά ήθελα να σου πω. Δεν ξέρω εάν ποτέ το διαβάσεις και αν καταφέρεις να απαντήσεις, γιατί ξέρω πως οι υποχρεώσεις είναι τόσες πολλές. Εγώ όπως και να χει θα εξακολουθώ να πίνω καφέ μαζί σου... Βίκυ - Κέρκυρα
Βικάκι,
Φαντάζομαι είναι πολύ δύσκολο να αλλάζεις περιβάλλον στα 29 σου. Άλλο σπίτι, άλλοι φίλοι, άλλη δουλειά κι εσύ να πρέπει να προσαρμοστείς στα νέα δεδομένα. Πάρ' το χαλαρά και σκέψου τα καλά της υπόθεσης. Ζεις σε έναν μαγευτικό τόπο όπως η Κέρκυρα. Μακριά από καυσαέρια, μποτιλιάρισμα. Τρως υπέροχες παραδοσιακές λιχουδιές, το καλοκαίρι κάνεις μπάνιο σε πεντακάθαρα κρυστάλλινα νερά και φυσικά το Πάσχα σε ζηλεύουν όλοι που το περνάς εκεί. Φέτος σκοπεύω να ζήσω κι εγώ από κοντά αυτή την εμπειρία! Σου στέλνω τη θετική μου σκέψη!
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ POSTS
Despoina’s Notebook No 15
Despoina’s Notebook No 14
Despoina’s Notebook No 13
Despoina's Notebook No 12
Despoina’s Notebook No 11
Despoina’s Notebook No 10
Despoina’s Notebook No 9
Despoina’s Notebook No 8
Despoina’s Notebook No 7
Despoina’s Notebook No 6
Despoina’s Notebook Νο 4
Despoina’s Notebook No 3
Despoina's Notebook Νο 2
Despoina’s Notebook No 1
Aπαγορεύεται η οποιαδήποτε αναπαραγωγή, αντιγραφή, αναδημοσίευση, ανάρτηση ή με οποιοδήποτε τρόπο χρήση των κειμένων της ιστοσελίδας. Οι παραβάτες θα διώκονται σύμφωνα με τον νόμο περί πνευματικής ιδιοκτησίας και τον ποινικό κώδικα.
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για τάσεις και νέα στη Μόδα, Celebrity και Gossip News στο missbloom.gr
