Mary-Land Blog: Ep.23 “The one for McQueen”

-Ηχογράφηση στο studio του Δημήτρη Κοντόπουλου (θεούλη μου)
-Ψεκασμό στην Ελίζα (είναι πάνζουρλοι αυτοί οι Μουτσινάς-Διαγούπη που το έγραψαν. Να πάτε! Μην κάνετε χαζά και το χάσετε.)

-Fittings (όπου στις περισσότερες περιπτώσεις χρειαζόταν να κοντύνουμε κάτι... χμμμμ)
-Βήχα (να δεις που και η επόμενη εβδομάδα θα έχει από αυτό)
-Θρυλικό MAD reunion με κλαψ,λυγμ,σνιφ στο #megamou

Και όλα αυτά πασπαλισμένα με τον πανικό της προετοιμασίας για το MadWalk της Τετάρτης.

Είναι η πρώτη φορά που το άγχος μου δεν έχει καταφέρει να κλέψει τίποτα από την χαρά μου. Ακριβώς επειδή η χαρά μου είναι απύθμενη!!

Η μόδα είναι το βασανάκι μου και σε όλη αυτήν την ιστορία με το MadWalk, το ξέρετε πια, είμαι σαν αμολημένο πεντάχρονο στο μεγαλυτέρο κατάστημα με σοκολάτες της γης!

Δυστυχώς δεν ξέρω καν αν μπορώ να εξηγήσω γιατί αγαπώ την μόδα τόσο.
Ξέρω πως με συναρπάζει και με εμπνέει κάθε μέρα της ζωής μου.
Ξέρω πως η δημιουργικότητα και η φαντασία που απαιτείται από έναν σχεδιαστή με ιντριγκάρει όσο λίγα πράγματα.
Ξέρω πως είναι τέχνη.
Ξέρω πως πριν από δύο χρόνια περίπου, μόλις για δεύτερη φορά στην ζωή μου, ο θάνατος ενος ανθρώπου που δεν γνώριζα καθόλου, ενός «διάσημου», με είχε ειλικρινά συγκλονίσει.

Στις 11 Φεβρουαρίου του 2010, έδωσε μόνος του, τέλος στην ζωή του ο Alexander McQueen.
Ένας πραγματικός καλλιτέχνης, ένα πολύ ιδιαίτερο πνεύμα και ένα μυαλό που δεν σταματούσε ποτέ να προσφέρει αυτήν την πολυπόθητη καθημερινή έμπνευση που σας έλεγα νωρίτερα.
Τότε είχα γράψει μια ιστοριούλα, κάπως σαν παραμύθι.. έτσι για να μου φύγει το μαράζι.
Για μένα.
Και τώρα που έχω όλους εσάς και που σε λίγες μέρες συμπληρώνονται δύο χρόνια από τον θάνατό του, θέλω πολύ να σας την δείξω.
Για εκείνον.

Αυτό το παραμύθι διαβάζεται καλύτερα αν ακούς αυτό:

Παρασκευή, 12 Φεβρουαρίου 2010

“I keep calm..admiring your lava..”

Βαριόταν..δεν ήθελε να πάει σε κανέναν..Της την είχε σπάσει που έπρεπε να τρέχει από 'δω κι από 'κει και να δίνει ιδέες στον καθένα που ήθελε να δημιουργήσει κάτι.
Καθόταν στο δωματιό της και έφτιαχνε σύννεφα...

και έτσι όπως τα κοιτούσε αναρωτιόταν που πήγαιναν οι Μεγάλες Ιδέες.
Αυτές οι ιδέες που έρχονται μια φορά στην ζωή σου και είναι μοναδικές και δεν μπορείς να πιστέψεις ότι είναι δικές σου και σε φοβίζουν τόσο που δεν τις κάνεις τίποτα.
Το έβλεπε να συμβαίνει γύρω της πολύ συχνά.
Υπέροχες, μεγάλες, πανέξυπνες ιδέες που δεν γινόντουσαν ποτέ πράξη.
Που τις πέταγαν από φοβό οι άνθρωποι στα σκουπίδια ή το πολύ πολύ τις κλείδωναν σε κάποιο κομοδίνο.

"Θα τις ψάξω..θα τις βρώ και θα τις φέρω πίσω στον κόσμο!" αποφάσισε και ξεκίνησε την αποστολή της.

Το πρώτο μέρος που αποφάσισε να κοιτάξει ήταν οι στέγες..πάντα πίστευε ότι στις στέγες των σπιτιών συμβαίνουν εκπληκτικά πράγματα (εκεί ζευγαρώνουν οι γάτες, εκεί προσγειώνεται ο Άγιος Βασίλης, από εκεί παρακολουθεί και ορμά ο Spiderman...)



Οι μεγάλες ιδέες όμως δεν ήταν εκεί. Είχε τέλεια θέα αλλά δεν είχε μεγάλες ιδέες. Κάπως απογοητευμένη αποφάσισε να φύγει για να ψάξει αλλού.

Θυμόταν ότι στην άκρη της πόλης υπήρχε ένα τεράστιο, πανέμορφο λιβάδι με ψηλά παχιά στάχυα που έμοιαζε ιδανικό καταφύγιο για τις απογοητευμένες ιδέες. Εκεί άλλωστε θα μπορούσαν αν ήθελαν να κρυφτούν και να ξαπλώσουν κι έτσι αποφάσισε να είναι ο επόμενος σταθμός της.

Ο oρίζοντας ήταν πανέμορφος και το λιβάδι έμοιαζε ατέλειωτο...έτρεχε ανάμεσα στα στάχυα για πολύ ώρα ψάχνοντας κάπου μια θλιμμένη μεγάλη ιδέα, αλλά δεν βρήκε καμία.

Με τη λύπη αποτυπωμένη στο προσωπό της επέστρεψε στην πόλη

Όλα της έμοιαζαν αδιάφορα, βαρετά και λυπητερά.
"Πού είναι οι Ιδέες? Που τις πετάνε οι άνθρωποι γαμώτο μου?", αναρωτιόταν και προχωρούσε και η ματιά της περνούσε αδιάφορα από την μια εικόνα στην άλλη μέχρι που κάτι της τράβηξε την προσοχή.
Μια αφίσα, κάπως παλιοκαιρισμένη, είχε αιχμαλωτίσει το βλέμμα της. Δεν μπορούσε να ξεκολλήσει από εκεί. Δεν μπορούσε να σταματήσει να την χαζεύει.
Δεν μπορούσε να μην σκεφτεί ότι μόλις είχε αντικρύσει μια Μεγάλη Ιδέα..
'Ηθελε να κλάψει..
Δεν το πίστευε ότι βρήκε μία, τόσο κοντά της. Δίπλα της.

"'Ωστε έτσι λοιπόν μοιάζουν οι Μεγάλες Ιδέες?"

Ήταν συγκινημένη και χαρούμενη και ήθελε να ευχαριστήσει εκείνον που δεν φοβήθηκε την Μεγάλη του Ιδέα και δεν την πέταξε.
Ρώτησε παντού, όλη την γειτονιά και έμαθε πως τον έλεγαν Alexander και ήταν βασιλιάς.

Και είχε πολλές Μεγάλες Ιδέες.

Και ευτυχώς, ποτέ δεν φοβήθηκε καμία από αυτές..

Ευχαριστώ...

Alexander McQueen (16 March 1969 – 11 February 2010)

boo!

Mary-Land Blog: Ep.18 “The one with my 11 lists for 2011” (Part 1.)
Mary-Land Blog: Ep. 17 “The one with the time machine”
Mary-Land Blog: Ep. 16 «The one with everything I LOVE right now»
Mary-Land Blog: Ep. 15 “The one with the prom dress”

Mary-Land Blog: Ep. 14 “The one with all the lost moments”
Μaryland blog ep. - : "The one I didn't want to write"
Maryland Blog ep. 13: "The sweet one"
Mary-Land blog: ep.12 “The one at my grandma’s place”
Mary-Land Blog ep. 11 “The one with the bad hair days”
Mary-Land Blog Ep. 10 “The one where we still hope”
Mary-Land blog: Ep. 9 “The one with the great return”
Mary-Land blog: Ep. 8 “The one where everyone was #iSad”
Maryland: Episode 7 "The one with all the free stuff"
Mary-Land blog: Ep. 6 “The one with the first Autumn rain”
Maryland blog: The one with ALL the clutches
Mary-Land Episode 4 "The One near Alexanderplatz"
Mary-Land blog: Episode 3 "The one I was Naked"
Maryland: Episode 2 "The one in London"
Mary-Land: Εpisode 1