Η μικρούλα είναι πλέον 4 μηνών… Δεν μπορώ να πιστέψω ότι πέρασε τόσος καιρός… Πλέον σκάει στα γέλια, βγάζει ήχους, κάνει μπουρμπουλήθρες, κάνει νάζια και γενικά δείχνει τα συναισθήματά της. Ένα από αυτά είναι η απέχθειά της για το μπιμπερό… Με το που βλέπει το μπουκάλι αρχικά συνοφρυώνεται και στη συνέχεια τεντώνεται προς τα πίσω… Ολόκληρη φωνάζει «Δεν το θέλω!!!!» Αν επιμείνω να το πάρει, επιστρατεύει τα μεγάλα μέσα: τσιρίδες που συνοδεύονται από τρεμάμενο κάτω χειλάκι. Έτσι ενδίδω κι αυτή βγάζει ήχους αγαλλίασης και ηρεμίας. Μου ρίχνει βέβαια και πονηρές ματιές κ χαμογελάκια σα να μου λέει «τα κατάφερα και αυτή τη φορά»…
Αυτό σημαίνει ότι ο αποκλειστικός θηλασμός συνεχίζεται και αυτό σημαίνει ότι μπορώ να λείψω από κοντά της μόνο για 2 με 3 ώρες… Από την άλλη, δεν αντέχω να μην είμαι μαζί της… Έτσι, είμαι σε μια μόνιμη συγκρουσιακή κατάσταση. Ό,τι έχει να κάνει με προσωπική δική μου ανάγκη έχει απλά (σχεδόν) εξαφανιστεί. (Ευτυχώς που έγινα καστανή γιατί ούτε θέλω να φανταστώ πως θα ήμουν με μισά μαλλιά ξανθά και μισά καστανά… )
Είμαι λοιπόν στη φάση που ψάχνω τις ισορροπίες. Πόσο αντέχω μακριά της, τι μπορώ να κάνω για τον εαυτό μου και κυρίως τι είναι το καλύτερο γι’αυτήν. Όπου βρεθώ παίρνω μίνι συνεντεύξεις από άλλες κουρασμένες και άυπνες μαμάδες… Προσπαθώ να καταλάβω πως ήταν για εκείνες ο απογαλακτισμός, μπορούσαν να αποχωρίζονται το μωρό τους, ήρθε ποτέ η στιγμή να ζουν και λίγο για τον εαυτό τους. Πότε άρχισαν να κοιμούνται τα βράδια;;;
Όλες οι μαμάδες μου έδωσαν να καταλάβω κάτι που ήδη φανταζόμουν… Ότι η θυσία των προσωπικών αναγκών δεν σταματάει ποτέ. Για να αναπτυχθούν σωστά αυτά τα μικρούλικα πλασματάκια, ο εαυτός σου θα είναι μια ζωή σε δεύτερη μοίρα. Ακόμη κι αν ξεκλέψεις χρόνο να κάνεις κάτι για σένα πλέον το μυαλό σου είναι πάντα σε εκείνα. Και πράγματι η μικρή Ιωάννα δεν βγαίνει από το μυαλό μου ούτε δευτερόλεπτο. Φαίνεται ότι η θυσία είναι μέρος της ζωής και της ανθρώπινης φύσης. Το μαγικό που συμβαίνει, αυτό που το ονόμασα συγκρουσιακή κατάσταση, είναι ότι η αυτοθυσία φαίνεται κάτι το φυσικό. Κάτι που το χρειαζόμαστε και εμείς οι ίδιες.
Όσο πιο μικρό είναι το μωρό, τόσο μεγαλύτερη θυσία από εμάς χρειάζεται, αφού τροφοδοτείται και αναπτύσσεται μέσα από εμάς. Όσο όμως μεγαλώνει και αυτονομείται, τόσο πιο λίγο μας χρειάζεται. Έχω γνωρίσει πολλές μητέρες που δεν αντέχουν αυτή την πραγματικότητα. Ότι δηλαδή ο στόχος του γονέα είναι να δημιουργήσει αυτόνομες προσωπικότητες που όλο και λιγότερο θα έχει την ανάγκη του. Η αλήθεια είναι ότι ο ρυθμός ανάπτυξής τους είναι τόσο γρήγορος που δυσκολευόμαστε να τα ακολουθήσουμε. Βλέπω και την μικρή. Κάτι που δεν μπορούσε να κάνει πριν δυο μέρες, το κάνει σήμερα με άνεση. ..
Κατάλαβα επίσης, ότι παρόμοια συναισθήματα με τα δικά μου έχουν οι περισσότερες νέες μητέρες. Ο προσωπικός χρόνος πολεμά τον οικογενειακό, αλλά ο οικογενειακός, στις περισσότερες περιπτώσεις, κερδίζει παταγωδώς. Ωστόσο, οι απόψεις διίστανται για τον θηλασμό. Άλλες μητέρες τον απολαμβάνουν για περισσότερο καιρό, άλλες για λιγότερο και άλλες καθόλου. Για μένα ο απογαλακτισμός είναι πιο δύσκολος από ότι είναι για την μικρή. Και όταν λέω «απογαλακτισμός» δεν εννοώ απλά το να πίνει γάλα από το μπιμπερό, αλλά
το να σταματήσουμε να είμαστε αυτοκόλλητες 24 ώρες το 24ωρο. Οι φιλές μου μου λένε «δεν θα πάθει τίποτα αν λείψεις μισή μέρα..» Εγώ όμως από μέσα μου λέω «θα πάθω όμως εγώ…» Λένε ότι το πρώτο τρίμηνο ζωής του παιδιού είναι το τέταρτο τρίμηνο της εγκυμοσύνης. Η μικρή όμως έγινε 4… Άρα με βάση τη συγκεκριμένη θεωρία, αυτός είναι ο πρώτος μήνας που το μωρό αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως ξεχωριστό άτομο από τη μητέρα του. Μάλλον ήρθε η ώρα να αρχίζω να ξεκλέβω λίγες ώρες και για τον εαυτό μου, χωρίς ενοχές… (Ο άντρας μου σίγουρα θα χαρεί όταν θα διαβάσει αυτό το γράμμα… Δεν νομίζω να αντέχει άλλο να με βλέπει συνέχεια με τις φαρδιές πιτζάμες μου…)
Έτσι, μην ξεχνάτε
* Μην υποτιμάτε τα παιδιά σας, αντιλαμβάνονται τα πάντα
* Το πιο σημαντικό για το παιδί σου είναι να ζει με έναν ευτυχισμένο γονέα
* Τα δικά σου συναισθήματα μεταφέρονται αυτόματα, με μαγικό τρόπο στο παιδί
* Εσύ ξέρεις τις προσωπικές σου αντοχές και δυνάμεις
* Μην ξεπερνάς τα όρια σου, γιατί θα ξεσπάς με λάθος τρόπο σε λάθος άτομα
* Κοιμήσου όποτε βρίσκεις την ευκαιρία
Αν και η καθεμία από αυτές τις μαμάδες έχει ζήσει τη μητρότητα ως μια ξεχωριστή, διαφορετική εμπειρία, όλες έχουν ένα κοινό: τα μάτια τους λάμπουν όταν μιλούν για τα μικρά τους. Όπως και τα δικά μου τώρα…
Να είστε καλά
Σ.
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για τάσεις και νέα στη Μόδα, Celebrity και Gossip News στο missbloom.gr
