Αν με ρωτούσε κάποιος "Πώς αισθάνεσαι τώρα;" θα είχα να του δώσω περίπου 4.207 απαντήσεις.
Είμαι όλες οι αποχρώσεις των συναισθημάτων σε ένα συντριβάνι αίματος στο σχήμα ενός κοριτσιού. “I am a fountain of blood in the shape of a girl” που λένε κι όλα τα bio μου σε όλα τα social media μου. Που στην πραγματικότητα δεν το λέω εγώ αλλά η Bjork στο τραγούδι της "Bachelorette" που είναι και κομματάρα και βιντεοκλιπάρα. Κι ας μην χρησιμοποιήθηκε ποτέ σαν "ΑυτοΤοPostΔιαβάζεταιΚαλύτεραΑνΑκούςΑυτό" Τραγούδι. Μπήκαν άλλα, πάρα πολλά, που όλα τους τα αγαπάω και όλα σημαίνουν κάτι για μένα και για τις λέξεις που πληκτρολογούσα εδώ.
Fun Fact n.1: Η καλλιτέχνις με τις περισσότερες συμμετοχές στο "ΑυτοΤοPostΔιαβάζεταιΚαλύτεραΑνΑκούςΑυτό" Τραγούδι είναι η * drumroll * Ellie Goulding με 3 φορές. Στην πραγματικότητα είναι στα ίσα με την Lana Del Ray, αλλά την έφαγε στην γωνία, αφού έχω χρησιμοποιήσει Ellie για να ντύσω ένα βίντεο που σας είχα ποστάρει οπότε είναι σαν 3,5 οι φορές που την έχετε ακούσει.
Fun Fact n.2: Στα 4 χρόνια που γράφω, 2 τραγούδια έχουν παίξει 2 φορές. Το “Kick Ass” του Mika και το “Chocolate” της Kylie Minogue (γιατί είμαι προφανώς λιχούδο.)
Η αλήθεια είναι πως δεν έχουμε μιλήσει ποτέ για την μουσική πίσω από τις λέξεις, αλλά εγώ της έδινα τεράάάάστια σημασια. (Ναααααα μια σημασια, με το συμπάθειο). Ένα κείμενο που δεν είχε το κατάλληλο τραγούδι δεν ήταν ολοκληρωμένο και όσα κείμενα δεν είχαν κάποιο τραγούδι να τα συνοδεύει ήταν γιατί δεν το χρειαζόντουσαν.
Γι’ αυτό έφτιαξα 4 μεγάάάάλες playlistες στο YouTube, με όόόόόλα τα τραγούδια που παρέλασαν από την Mary-Land και έκαναν τα λόγια να ολοκληρώνονται και είναι με σειρά εμφάνισης και είναι χωρισμένες ανά σεζον και η ψυχαναγκαστική οργανωτικολάγνα φύση μου είναι κατενθουσιασμένη με αυτές. Σκέφτηκα οτι θα είναι πολύ ωραία παρέα για στιγμές διαβάσματος/αράγματος/περισυλλογής και μπορείτε να τις βρείτε εδώ: Mary–Land Blog Season 1
και εδώ: Mary–Land Blog Season 2
και εδώ: Mary–Land Blog Season 3
και εδώ: Mary–Land Blog Season 4
και να ξέρετε οτι κάθε φορά που παίζουν στον υπολογιστή σας, μάλλον την ίδια στιγμή θα τις ακούω κι εγώ (και τώρα τις ακούω) και κάπως έτσι θα μοιραζόμαστε λίγο ακόμη κοινό συμπαντικό χρόνο.
Σαν αυτόν που μοιραστήκαμε κάτω από την στέγη του Μissbloom στον κόσμο που ονομάστηκε Mary-Land αλλά μόνο δικός μου δεν ήταν…
Ήταν δικός μας και έτυχε απλά να έχει το όνομά μου.
Φέτος η Mary-Land δεν είχε πολλές γραπτές περιπέτειες. Νιώθω απαίσια γι αυτό. Δεν μπόρεσα να της δώσω τον χρόνο που είχα συνηθίσει να της δίνω και οτιδήποτε λιγότερο από αυτό απλά δεν θα το ανεχόμουν. Αυτό μπορεί να ακούγεται σαν φτηνή δικαιολογία αλλά δεν είναι. Και ούτε φτηνή είναι γιατί πολύ μου κόστιζε αληθινά κάθε Δευτέρα που περνούσε κι εγώ στεκόμουν ασυνεπής εδώ. Πίστευω δεν υπάρχουν headquarters με περισσότερη κατανόηση από αυτά του Missbloom. Αχ Ελένη, αχ Στέλλα, αχ Γαβριήλ, αχ Τάσο, αχ Βίκυ, αχ Ανδριάνα, τι λόγια να βρώ? Πόσο πολύ σας ευχαριστώ να ξέρετε.. Πόσο πολύ. Δεν ξέρετε. Εϊσαστε οι ιδανικότεροι συνεργάτες που μπορεί να έχει κάποιος. Και οι πιο καλοντυμένοι ταυτόχρονα!!! Δηλαδή πόσα να ζητήσει κανείς? Σας ευχαριστώ από τα πιο βαθιά βάθυ της καρδιάς μου.
Και μετά δεν υπάρχει αναγνωστικό κοινό με περισσότερη κατανόηση από εσάς που διαβάζετε αυτές τις γραμμές.
Αυτήν την ίδια κατανόησή σας θα ήθελα για να μπορέσω να σας πω οτι πιο πολύ από όλα μου κοστίζει που οι χρόνοι της ζωής μου με αναγκάζουν σε αυτήν την φάση να πάρω την απόφαση να σταματήσω να γράφω εδώ στο Μissbloom. Δεν αντέχει κάνενα κομμάτι του συστήματός μου την τόση ασυνέπεια και δεν είναι καθόλου επαγγελματικό να έχω συμφωνήσει να παραδίδω μια συγκεκριμένη ποσότητα και ποιότητα δουλειάς και να μην αποδίδω.
Οπότε μάλλον τώρα καταλαβαίνετε γιατί έχω όλες τις αποχρώσεις των συναισθημάτων από την αρχή του κειμένου..
Γιατί σήμερα έχουμε πάρτυ και δεν είναι μόνο γενεθλίων.
Είναι και αποχαιρετιστήριο..
Αλλά μισό! Μισό λεπτό!
ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΤΥΥΥΥΥ!!!
και εδώ: Mary–Land Blog Season 3
και εδώ: Mary–Land Blog Season 4
και να ξέρετε οτι κάθε φορά που παίζουν στον υπολογιστή σας, μάλλον την ίδια στιγμή θα τις ακούω κι εγώ (και τώρα τις ακούω) και κάπως έτσι θα μοιραζόμαστε λίγο ακόμη κοινό συμπαντικό χρόνο.
Σαν αυτόν που μοιραστήκαμε κάτω από την στέγη του Μissbloom στον κόσμο που ονομάστηκε Mary-Land αλλά μόνο δικός μου δεν ήταν…
Ήταν δικός μας και έτυχε απλά να έχει το όνομά μου.
Φέτος η Mary-Land δεν είχε πολλές γραπτές περιπέτειες. Νιώθω απαίσια γι αυτό. Δεν μπόρεσα να της δώσω τον χρόνο που είχα συνηθίσει να της δίνω και οτιδήποτε λιγότερο από αυτό απλά δεν θα το ανεχόμουν. Αυτό μπορεί να ακούγεται σαν φτηνή δικαιολογία αλλά δεν είναι. Και ούτε φτηνή είναι γιατί πολύ μου κόστιζε αληθινά κάθε Δευτέρα που περνούσε κι εγώ στεκόμουν ασυνεπής εδώ. Πίστευω δεν υπάρχουν headquarters με περισσότερη κατανόηση από αυτά του Missbloom. Αχ Ελένη, αχ Στέλλα, αχ Γαβριήλ, αχ Τάσο, αχ Βίκυ, αχ Ανδριάνα, τι λόγια να βρώ? Πόσο πολύ σας ευχαριστώ να ξέρετε.. Πόσο πολύ. Δεν ξέρετε. Εϊσαστε οι ιδανικότεροι συνεργάτες που μπορεί να έχει κάποιος. Και οι πιο καλοντυμένοι ταυτόχρονα!!! Δηλαδή πόσα να ζητήσει κανείς? Σας ευχαριστώ από τα πιο βαθιά βάθυ της καρδιάς μου.
Και μετά δεν υπάρχει αναγνωστικό κοινό με περισσότερη κατανόηση από εσάς που διαβάζετε αυτές τις γραμμές.
Αυτήν την ίδια κατανόησή σας θα ήθελα για να μπορέσω να σας πω οτι πιο πολύ από όλα μου κοστίζει που οι χρόνοι της ζωής μου με αναγκάζουν σε αυτήν την φάση να πάρω την απόφαση να σταματήσω να γράφω εδώ στο Μissbloom. Δεν αντέχει κάνενα κομμάτι του συστήματός μου την τόση ασυνέπεια και δεν είναι καθόλου επαγγελματικό να έχω συμφωνήσει να παραδίδω μια συγκεκριμένη ποσότητα και ποιότητα δουλειάς και να μην αποδίδω.
Οπότε μάλλον τώρα καταλαβαίνετε γιατί έχω όλες τις αποχρώσεις των συναισθημάτων από την αρχή του κειμένου..
Γιατί σήμερα έχουμε πάρτυ και δεν είναι μόνο γενεθλίων.
Είναι και αποχαιρετιστήριο..
Αλλά μισό! Μισό λεπτό!
ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΤΥΥΥΥΥ!!!
Και θα ξεκινήσουμε το πάρτυ με αυτό που οφείλουμε πιο πολύ από όλα να κάνουμε σε ένα πάρτυ! Την τούρτααααααα ρε παιδιά! Πάω να φέρω την τούρτα!
και τα 4 κεράκια της θα ανάψω,
φωτίτσες,
Και θα το πούμε το τραγουδάκι. Θα το πούμε όλοι μαζί!
«Να ζήσεις Μαιρού-Λαντ και χρόνια πολλά! Μεγάλη να γίνεις μ’ episodes πολλά –ναι ναι θα γίνουν- ! Παντού να σκορπίζεις της γνιώτης το φώς και όλοι να λένε ΝΑ.... ένα ωραίο μέρος να πάμε να μείνουμε.» -
ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!!!
* σνιφ σνιφ λυγμ ζμπντ μπλι φρρ ουφ *
Και μετά? Μετά τι οφείλουμε να κάνουμε σε ένα πάρτυ? Να βάζουμε μουσική και να χορεύουμε και να τραγουδάμε και να ξεφτυλιζόμαστε οφείλουμε! Και έτσι και θα κάνουμε για άλλη μια χρονιά, για άλλη μια υπερήφανη στιγμή στις ζωές μας και για την παρτάρα σας μόνο, φυσικά σε ένα ακόμη "Επίσημο Chart in the Car Songs Sang Blast 4 Υear Mary-Land Stuff !!!”
Συνέχεια στη σελίδα 2
Ε ρε γλέντια. Ώπα ώπα ώπα!
* σνιφ σνιφ λυγμ ζμπντ μπλι φρρ ουφ *
Ώπα, να το ξεκαθαρίσουμε.
Οι αποχαιρετισμοί δεν ήταν ποτέ το εύκολό μου πράγμα, κι ας χρειάστηκε να ζήσω δυο μεγάλους με τους δύο πιο κοντινούς μου ανθρώπους. (Με τον Άλεξ -πάλι έκλαιγα προχθές που το ξαναδιάβασα αυτό το κείμενο και με το Νικούλι μου). Με βοηθούσε όμως πάρα πολύ που μπορούσα να τους μοιραστώ μετά μαζί σας, Μου ηρεμούσε την ψυχή. Και η αλήθεια είναι οτι τα 4 χρόνια που ζήσαμε εδώ, τα έκανα όλα. Αποχαιρέτησα, γέλασα, χόρεψα, έφαγα, μετακόμισα, χώρισα, προχώρησα, και όλα έπαιρναν μιαν άλλη αξία αν τα άφηνα να ειπωθούν εδώ.
Για να φτιάξω τις playlist χρειάστηκε να ξαναδώ όλα τα κείμενα και ειλικρινά ήταν σαν κάποιος να με έσπρωξε στην δίνη του χωροχρόνου. Η ζωή μου περνούσε από μπροστά μου και ξεχώρισα κατευθείαν τα κείμενα για τα τατουάζ μου. Σας το έχω ξαναπεί πως όταν επιλέγεις να χαράξεις το σώμα σου με κάτι για πάντα, πρέπει να έχεις ένα κομματάκι ψυχής να χαράξεις μαζί. Γιατί αφήνεις πάνω σου να είναι φανερό ένα “κάτι” απο εκείνη. Είναι αλληλένδετα αυτά και είναι ωραίο να σημαίνουν σημαντικά.
Για σένα και την κολλητή σου
.JPG)
Για σένα και την δίδυμη αδερφή σου
Να ξέρετε, δεν έχω γράψει ποτέ κάτι πιο βαθύ και προσωπικό από αυτό το κείμενο. Είναι τόσο έντονο και τόσο δικό μου, που δυσκολεύομαι ακόμη και να το ξαναδιαβάσω.
Μέσα σε όλα όμως εχει την πιο αγαπημένη μου φωτογραφία από όλες τις εκατοντάδες φωτογραφίες που έχω ποστάρει ποτέ εδώ. Και είναι αυτή:
Και αυτό ήταν το πιο όμορφο ταξίδι μου
Και αυτό το πιο αγαπημένο μου παραμύθι
Και αυτή η πιο αγαπημένη μου δική σας στιγμή. Η πιο αληθινή σας
Σε τούτο τον τόπο το πιο πολύ που κέρδισα ήταν η δυνατότητα να μιλάω για σόβαρα -για μένα- πράγματα με καθαρό μυαλό, με ησυχία και επιχειρήματα. Από το Ice Bucket Challenge,
την αποδοχή του εαυτού μας,
για τις κρίσεις πανικού και τα χαμόγελα που μπορούν να τις απαλύνουν
Δεν γυρίσατε την πλάτη σε αυτά τα κείμενα.
Συνέχεια στη σελίδα 3
Εσείς είσαστε η τρανή μου απόδειξη και το μεγαλύτερό μου επιχείρημα ότι δεν χρειάζεται στον κόσμο των media όπου εργάζομαι να είναι όλα τα θεάματα "εύκολα", "εύπεπτα", "ανάλαφρα" γιατί ΑυτάΜόνοΘέλειΤοΚοινό. Υπέροχα ειναι αυτά και τα απολαμβάνω πάρα πολύ (λίγες γραμμές παραπάνω χορεύω τσιφτεταλάρα στο αυτοκινητό μου-φχαριστώ), αλλά δεν είμαστε στρουμφάκια να είναι μόνο χαρά και πεταλούδες τα πράγματα. (Παρεμπιπτόντως, μιας που αναφέρθηκα. Μονόκεροι είμαστε!)
Και κάποτε θα μεγαλώσουμε και ποιός ξέρει.. Μπορεί να έχουμε τόσο ενδιαφέρουσες ιστορίες να πούμε σαν αυτές εδώ τις περιπτώσεις ανθρώπων στους οποίους πάντα επιστρέφω για να πάρω έμπνευση
Έτσι ρε γαμώτο θέλω να ζούμε. Για να χτίζουμε κάτι όμορφο που θα άξιζε να αφήσουμε πίσω. Που θα άξιζε να μην το κρατήσουμε μόνο για εμάς. Που θα άξιζε να μοιραστούμε.
Είμαι δέκα χρόνια στην τηλεόραση και πέρασα 7 χρόνια στο ραδιόφωνο σχεδόν καθημερινά κι όμως, σε αυτά τα 4 χρόνια που “έχτιζα” εδώ κατάφερα λιγάκι αυτό το παραπάνω.. το “αξίζει”. Κι έχω πια την σιγουριά οτι μόνο εσείς που συγκατοικήσαμε εδώ με γνωρίζετε πραγματικά.
Τι να πρωτοκρατήσω από όλα; Τι να βάλω στην βαλίτσα μου; Τι μου έχει μάθει η ζωή για τις βαλίτσες, να θυμηθώ..
.jpg)
Ήταν δώρο αυτός ο τόπος και ο προορισμός μου. Μου έδινε συνέχεια καινούριες εμπνεύσεις και με έκανε να μην καθησυχάζομαι. Να παρατηρώ περισσότερο, να σκέφτομαι λίγο πιο βαθιά, να προβληματίζομαι. Και αν σήμερα είχα μόνο ένα πραγματάκι να αφήσω σαν μικρό γιαγιαδίστικο φυλαχτό στον καθένα από εσάς, σαν μικρή κληρονομιά, θα σας ψυθίριζα στο αυτί την ερώτηση: "Τι είναι Θαύμα; Τι είναι Θαύμα για σένα;" και θα σας άφηνα αυτές τις εικόνες και τα λόγια σαν το περήφανό μου “κάτι” από εδώ...
"Τι Είναι Θαύμα?" Mary-Land Edition από mairiboo
Τελειώνει αυτό το κείμενο. Αγχώνομαι. Τα δαχτυλά μου τρέχουν πάνω στο πληκτρολόγιο και κάνω περισσότερα λάθη απ’ όσα συνήθως.
Γιατί σας αγαπάω πολύ. Με –αω στο τέλος. Κανονικό “αγαπάω”.
Και σας ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ. Όλα κεφαλαία.
Πιο πολύ από όσο καταφέρνω να σας δειξω..
Γιατί σε ό,τι ζούσα τα τελευταία 4 χρόνια δεν ήμουν μόνη μου. Σας κουβαλούσα και με κουβαλούσατε και αυτό δεν υπάρχει κανένας τρόπος να το αποχαιρετήσω.
Δεν θα το αποχαιρετήσω.
Όχι για πάντα.
Θα κλείσω απλά αυτόν τον κύκλο με την ειλικρινή υπόσχεση οτι αν το επιτρέψετε, μια “Mary-Land 2.0” θα χτιστεί ξανά από τα ίδια υλικά.
Τους τόπους που περπάτησες τους κατέκτησες. Αυτόν τον τόπο τον κατακτήσατε. Και είναι για πάντα δικός μας.
Είσαστε πάντα ο θησαυρός μου.
Και θα ξαναβρεθούμε...
boo!
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για τάσεις και νέα στη Μόδα, Celebrity και Gossip News στο missbloom.gr
