Mary - Land Blog: S03Ep01 "The One For The Goodbyes - Part 2."

Κάτι στο μυαλό μου μετράει αντίστροφα.

10, 9, 8. Σχεδόν ακούγεται ο κρότος από ένα τζούφιο πιστόλι που σημαίνει εκκίνηση.

Στα παιδικάτα μου, όσο έκανα στίβο, είχα τρέξει σε μερικούς αγώνες. Τον θυμάμαι καλά αυτόν τον ήχο.

Μου άρεσε και δεν μου άρεσε. Πολύπλοκο. Ήθελα να ξεκινήσει ο αγώνας και δεν ήθελα.

Πολύπλοκο. Ήθελα να τρέξω, να βάλω τα δυνατά μου, να δείξω σε μένα και σε όλους τους άλλους πόσο πολύ είχα προπονηθεί. Και δεν ήθελα να τρέξω. Δεν ήθελα το ενδεχόμενο του να μην τα πάω καλά, του να παραπατήσω και να πέσω, του να απογοητευτώ. Πολύπλοκο.

7, 6, 5. Τώρα τον έχω στ' αυτιά μου αυτόν τον ήχο.

Έχω το αριστερό μου γόνατο στο πάτωμα, το δεξί λυγισμένο και τα δυο μου χέρια ακουμπάνε με τα ακροδάχτυλα ακριβώς πίσω από την γραμμή εκκίνησης. Είμαι έτοιμη και δεν είμαι. Πολύπλοκο.

Αλλά το δεδομένο είναι ότι σε πολύ λίγο θα πρέπει να τρέξω. Και θέλω. Και δεν θέλω.

4, 3, 2, 1!

..BooM..

Flashback 1: S02Ep47



Δεν είμαι πολύ σίγουρη ότι αυτό είναι το απολύτως ταιριαστό post για να ξαναβρεθούμε.
(Δεν είναι.)

Δεν έχει τελειώσει καν το καλοκαίρι, δεν είμαι καν Ελλάδα τώρα που σας γράφω, δεν έχουμε μιλήσει καθόλου για διακοπές, βουτιές, νησί, ανεμελιά, αλλά ξέρω πως εσείς θα καταλάβετε.

Θα έρθει η ώρα και γι αυτά.

Είναι που τώρα άλλο καίει μέσα μου.

Είναι που το φετινό καλοκαίρι στα "διακοπές-βουτιές-νησί-ανεμελιά" είχε να προσθέσει και μερικούς "αποχαιρετο-χωρισμούς" έτσι για να με τσεκάρει.

Αυτή η καινούρια μας "αρχή" θα κάνει παρέα με μερικά "τέλος" αλλά διαβάζεται πάντα καλύτερα αν ακούς αυτό:


Ημερομηνίες.

Αυτές είχαν αξία τους τελευταίους δυο μήνες. Αυτές όριζαν το σκηνικό. Αυτές ήξερα από πολύ νωρίτερα και τις περίμενα. Και δεν τις περίμενα. Πολύπλοκο.

23 Ιουλίου. Αεροδρόμιο. Να κάνουμε έκπληξη στην Νίκη που κατέφθανε από την Ουάσινγκτον μετά από περίπου ένα χρόνο.

1 Αυγούστου. Καλλιθέα. Αγκαλιά αποχαιρετισμού με την Ψυχό για την ολοκλήρωση της θεραπείας. Τα χρόνια που περάσαμε μαζί, είχαν δώσει ό,τι μπορούσαν να δώσουν. Η ανταλλαγή, η συζήτηση, η πορεία είχαν βρει την ημέρα να τερματίσουν.

2 Αυγούστου. Παλλήνη. Τελευταία εκπομπή στο Mad Radio 106,2. Όχι για καλοκαίρι. Για πάντα. Ακριβώς όπως παλιά, εγώ, η Νίκη και ο Αλέξανδρος που τους είχα ζητήσει να έρθουν στο στούντιο, οι 3 μας, για να αποχαιρετίσω εγώ αυτήν την φορά. Ο Αλέξανδρος μας κορόιδευε άπειρα που είμαστε αυτοί οι γραφικοί τύποι που έχουμε αποχαιρετίσει 200 διαφορετικές φορές τους ακροατές. Αλλά ξέρει πως με εμάς δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς.

Ο πρώτος αποχαιρετισμός ήταν της Νίκης. Οι πρώτοι δύο δηλαδή. Ένας λίγο πριν ξεκινήσει το μεταπτυχιακό της στην Ολλανδία και ένας δεύτερος όταν έφυγε για Ουάσινγκτον. (Που τον ξέρετε καλά κι εσείς..)

Τον Φεβρουάριο που μας πέρασε ήρθε η στιγμή του Αλέξανδρου. Γινόντουσαν αλλαγές στο πρόγραμμα του ραδιοφώνου και εκείνος είχε ήδη αποφασίσει ότι θα φύγει για Νέα Υόρκη μαζί με την εταιρεία που εργάζεται, οπότε αποφάσισε να σταματήσει τότε. Εννοείται πως πήραμε την Νίκη τηλέφωνο στην Αμερική για να είμαστε όλοι "μαζί" και ναι. Κλάψαμε λίγο.

Μετά εγώ συνέχισα. Μόνη μου. Τους μήνες που ακολούθησαν, στο καινούριο πρόγραμμα, στην διαφορετική ώρα της εκπομπής, δεν πήγα ποτέ να κάτσω απέναντι -που κάθονται παραδοσιακά όλοι όσοι κάνουν μόνοι τους εκπομπή- δηλαδή στην κλασική θέση του Αλέξανδρου για όσο καιρό ήμασταν τριάδα και μετά δυάδα. Γιατί είμαι αυτή. Που δίνει αξία στις καρέκλες που καθόταν κάποιος κάθε μέρα της ζωής του για τα τελευταία 7 χρόνια.

Τόσο καιρό κάναμε μαζί εκπομπή με τον Αλέξανδρο. Και έναν χρόνο νωρίτερα ξεκινήσαμε να γνωριζόμαστε στο MAD. Εκείνος στην σύνταξη, εγώ παρουσιαστάκι, με σχεδόν ίδιες ημερομηνίες πρόσληψης, μέναμε και οι δύο Καλλιθέα, πηγαίναμε και οι δύο στο Πάντειο, ήταν μοιραίο να κολλήσουμε. Στην αρχή κάναμε λίγες "τσαχπινιές" ο ένας στον άλλο, αλλά δεν τις εννοούσαμε.

Αγαπηθήκαμε.

Γίναμε φίλοι από αυτούς που δεν τσακώνονται γιατί τα έχουν βρει. Από αυτούς που δεν ψυχαναγκάζονται για να κάνουν κάτι, γιατί θέλουν να κάνουν τα ίδια πράγματα. Από αυτούς που όταν καμιά φορά περνάνε δυσκολίες ξέρουν πως το "μεταξύ τους", έχει βάσεις κι αντέχει.

Άλλωστε μετά από εκείνη τη μοναδική μεγάλη μας δυσκολία ήταν που σιγουρεύτηκα ότι ο Αλέξανδρος ήταν τόσο ξεχωριστός όσο πάντα ήξερα στην ζωή μου.

Ταξιδέψαμε μαζί, αυτά τα τέλεια καλοκαίρια στα μουσικά φεστιβάλ στις Βρυξέλλες (κι αυτά τα ξέρετε ήδη), εκείνα τα καθιερωμένα τριήμερα στην Κεφαλλονιά, φάγαμε άπειρα φαγητά και κάναμε ακόμη πιο άπειρες κουβέντες στο αυτοκίνητο κάθε μέρα που γυρίζαμε μαζί από την δουλειά.

Κάθε. Μέρα. Ήμασταν μαζί. Και ξέρετε πως καμιά φορά οι σχέσεις συνηθίζουν στην ρουτίνα και κρατιούνται μόνο εξαιτίας της? Ε εμείς δεν είμαστε έτσι. Νιώθαμε απλά τυχεροί που κάθε μέρα είχαμε ένα δίωρο "χαράς και αποσυμφόρησης" που στα αφεντικά το λέγαμε "εκπομπή στο ραδιόφωνο".

"Here we go again.."


Με την Νίκη μακριά και τον Αλέξανδρο έτοιμο να φύγει, είχε έρθει και η δική μου στιγμή να αποχαιρετήσω το Mad Radio. Τα καλά και τα κακά του να είναι σαν οικογένεια η δουλειά σου, σε κάνουν καμιά φορά να μην αντέχεις να μείνεις για πολύ πίσω μόνος σου. Σε βαραίνει. Δεν είναι πια το ίδιο και δεν θα είναι ποτέ και το ξέρεις. Και τότε αποφασίζεις να κλείσεις έναν κύκλο που μόνο -μόνο, μόνο, μόνο- με αγάπη θα θυμάσαι.

Κι αποχαιρέτησα με ένα "Σας αγαπάω" και μια φωτογραφία των τριών μας μπροστά από το λατρεμένο φούξια σήμα του Mad Radio.


Λίγες ώρες μετά ήμασταν στο καράβι για Κύθνο. Δεν το είχαμε κάνει ποτέ αυτό -τις διακοπές μόνο οι τρεις μας- αλλά ήταν ιδανικές οι συνθήκες για να το κάνουμε τώρα. Σαν reunion και σαν καινούριο αποχαιρετιστήριο "πάρτυ", μαζί.

Στην Κύθνο πέρασα φανταστικά. Αλλά με έναν τρόπο "φανταστικά" που δεν υπάρχει συχνά στην ζωή. Όχι μόνο για τις παραλίες, για την φιλοξενία όλων στο νησί, για την άραξη και το φαγητό. Αλλά βασικά για τα γέλια. Τα αβίαστα και τα πηγαία. Για όλες μας τις στιγμές που δεν χρειάζονται προετοιμασία για να είναι ευτυχισμένες. Απλά είναι.



22 Αυγούστου. Γκάζι. Μεσάνυχτα. Φτάνω στο σπίτι του Αλέξανδρου. Του στέλνω μήνυμα "Θέλεις κάτι από το περίπτερο?" μου απαντάει "Στο περίπτερο είμαι." Για εκατομμυριοστή φορά ΟΥΝΑΓΚΙ! (φφφ.) Ο Νώε είναι με μια φίλη του Τσόου-Τσόου και αποχαιρετιούνται. Το έχει καταλάβει κι εκείνος εδώ και μερικές ημέρες ότι κάτι περίεργο συμβαίνει στην ζωή του. Είναι πολύ ήσυχος. Κύριος και συνεργάσιμος και πιο αδυνατούτσικος από ποτέ γιατί για να μπορέσει να ταξιδέψει μέχρι την Νέα Υόρκη μαζί με τον Αλέξανδρο στην καμπίνα του αεροπλάνου πρέπει να είναι 8 κιλά μαζί με το καλαθάκι του. Είναι.

Ο περιπτεράς εύχεται καλή τύχη στον Άλεξ, του σφίγγει το χέρι εγκάρδια, του χαμογελάει όπως κάνουν οι γείτονες που συμπαθιούνται και ενώ έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι θα είμαι η ψύχραιμη, σφίγγεται για λίγο η καρδιά μου.

Είναι πολύ αληθινό όλο αυτό. Ο Αλέξανδρος φεύγει.

Το σπίτι του άδειο. Μόνο όσα αντικείμενα έχει χαρίσει σε φίλους είναι ακόμη εκεί, και μοιάζει με τότε που είχαμε πάει για να μου το δείξει όταν το πρωτονοίκιασε. Οι δύο βαλίτσες του ανοιχτές, τσεκάρει κάτι τελευταίες λεπτομέρειες κι έχουμε περίπου ένα τρίωρο μέχρι τις 03:30 που πρέπει να φύγουμε από το σπίτι για να είμαστε 04:30 στο αεροδρόμιο και 06:30 να πετάξει τελικά για Νέα Υόρκη με ενδιάμεσο την Ζυρίχη.

Είναι πολύ αληθινό όλο αυτό.

Και έχουμε αποφασίσει να το ζήσουμε όπως του αξίζει. Όπως αξίζει σε κάθε αποχαιρετισμό που μπορεί να είναι για καλό, αλλά δεν παύει να πονάει. Λέμε εκείνες τις κουβέντες αγάπης που δεν λέμε συχνά, αλλά εννοούμε βαθιά, και ξέρουμε πως στην πραγματικότητα μεταξύ μας, δεν χρειάζεται να ειπωθεί τίποτα. Πότε δεν χρειαζόταν. Τα ξέραμε όλα από πριν. Και ναι. Κλάψαμε λίγο.

Το φως έσβησε. Και η πόρτα έκλεισε. Δυο βαλίτσες μακριά η καινούρια ζωή.


Flashback: S02Ep10


Με τον Αλέξανδρο τα ένιωσα όλα πολύ πιο έντονα. Ίσως επειδή θα είναι οι δυο τους τώρα εκεί στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, ίσως γιατί είμαι πιο έτοιμη να βιώσω τα συναισθήματα που κρύβονται πίσω από τους αποχαιρετισμούς, ίσως γιατί με τον Αλέξανδρο είμαστε κοντά στις "πληγές".

Αυτό που ξέρω είναι πως, στην καμπίνα του αεροπλάνου, εκεί δίπλα στο Νώε μέσα στο καλαθάκι του, ταξίδεψε μαζί του και ένα δικό μου κομμάτι.

Αυτό το δικό μου κομμάτι που του έχω χαρίσει από τότε που αγαπηθήκαμε.

Κι εγώ κράτησα πίσω εδώ ένα δικό του.

Για πάντα.

Το ενθουσιασμένο μου κομματάκι περπατάει ήδη μαζί του στο Central park για την πρωινή βόλτα του Νώε.

Ολα τα υπόλοιπα είναι περήφανα για εκείνον, και τον αγαπάνε και θα τους λείπει.

Μέχρι να βρεθούμε ξανά. Σε κάποιο από τα αεροδρόμια αυτού του κόσμου, σε ένα από τα "Dunch" μας στο Skype, που τώρα θα απαρτίζονται από τρεις οθονούλες.

Ελλάδα - Νέα Υόρκη - Ουάσινγκτον - Μαζί.


Τεχνολογία - Απόσταση: 1-0

Previous:

Mary-Land Blog Seasons 1 & 2


Aπαγορεύεται η οποιαδήποτε αναπαραγωγή, αντιγραφή, αναδημοσίευση, ανάρτηση ή με οποιοδήποτε τρόπο χρήση των κειμένων της ιστοσελίδας. Οι παραβάτες θα διώκονται σύμφωνα με τον νόμο περί πνευματικής ιδιοκτησίας και τον ποινικό κώδικα..

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για τάσεις και νέα στη Μόδα, Celebrity και Gossip News στο missbloom.gr