(Αυτό το post διαβάζεται καλύτερα αν ακούς αυτό: Kavinsky - Nightcall (Drive Original Movie Soundtrack)
Δεν νομίζω ότι στο τελευταίο post ήμουν αρκετά drama queen σε σχέση με το video για την ReMap και την απαγόρευση του YouTube να χρησιμοποιήσω το τραγούδι που ήθελα για «soundtrack» λόγω κλόπη-right. –το οποίο τραγούδι εύχομαι ήδη να ακούτε. Αν όχι, θα περιμένω να πατήσετε το play στο παραπάνω link και μετά-
Όχι, όχι. Δεν γκρίνιαξα αρκετά, ενώ τριβελίζει συνέχεια το μυαλό μου από τότε μέχρι και σήμερα –που γράφονται αυτές οι γραμμές-.
Όλη την εβδομάδα που μεσολάβησε προσπαθούσα να βρω πανούργους τρόπους για να κοροϊδέψω το YouTube και να περάσει το δικό μου #kakomathimeno
Κι αυτό που με τρελαίνει περισσότερο, είναι πως δεν κατάφερα απολύτως τί-πό-τά. Άλλαζα ονόματα στο μουσικό αρχείο, έβαζα ό,τι να ’ναι tags, είχα ύφος χάκερ που πίστευα πως θα βοηθήσει, αλλά του κάκου.
Γενικά αυτή η διαδικασία του να ανεβάζεις video στο YouTube είναι χρονοβόρα, (σου παίρνει μία ωρίτσα την φορά) κι εγώ πρέπει να ανέβασα και να έσβησα αυτό το video σίγουρα μια δεκαπενταριά φορές.
Για να καταλήξουμε στο σημερινό ξημέρωμα. Σε εκείνη την στιγμή της ημέρας που όλα είναι ήρεμα και έρχεται το φώς και το μυαλό είναι διαύγες, όταν ξεκίνησα να γράφω αυτό το episode και πήρα επιτέλους την απόφαση ότι... ηττήθηκα.
YouTube VS Mairiboo 1-0
Με το κεφάλι κατεβασμένο, το ηθικό ταπεινωμένο, την ουρά κάτω από τα σκέλια, με μαύρους κύκλους κάτω απ’τα μάτια και μια καρδούλα χίλια κομμάτια,
-ενδεχομένως τώρα να το παρακάνω λίιιγο με το drama-
έφτιαξα ξανά το video, με ΑΛΛΗ ΜΟΥΣΙΚΗ. (πσσς)
(Αλλαγή ύφους -φεύγει το συνοφρύωμα από το μέτωπο- αντικαθίσταται με χαμόγελο και λέω: )
- Η οποία μουσική μάλλον, μου αρέσει και περισσότερο! Κι έχω την ίδια ανυπομονησία να δείτε το κουνημένο μου video και να παρηγοριέστε με ΑΥΤΗΝ την κομματάρα! «Κιούμπρικ» από Ρόδες και τον δίσκο “Silent Disco”, που πρέπει να έχω ακούσει μέχρι στιγμής–με έναν πρόχειρο υπολογισμό- 2.457.876 φορές.
(Σημείωση προς ανήλικους αναγνώστες: Αυτό το κομμάτι έχει μέσα 2,5 βρισιές. Κάν’τε πως δεν τις ακούσατε και μην τις επαναλάβετε ποτέ, εκτός κι αν τις έχει πει ποτέ μπροστά σας κατά λάθος η μαμά ή/και ο μπαμπάς.)
(Σημείωση χωρίς ηλικιακό target group: Παραθέτω το εν λόγω video στο τέλος του post γιατί δεν θέλω να σας διακόψω τώρα που ακούτε “Nightcall” #psuxanagkastikh)
Μα στάσου! Γιατί να τα λέω όλα αυτά? (Εκτός δηλαδή επειδή θέλω να με λυπηθείτε λιγάκι για την ταλαιπωρία και να συγκινηθείτε ίσως ένα τσίκ, που σας σκέφτομαι τόσο μέσα στην εβδομάδα και θέλω το καλύτερο για εσάς.)
Τα λέω γιατί παραδέχομαι ότι είμαι αυτό το κολλημένο ατομάκι που θέλει όλα να γίνουν όπως τα έχει φανταστεί (αυτό λέγεται πιο σωστά...)
και όταν αυτό δεν συμβεί γιατί η ζωή τα φέρνει αλλιώς -duh!-, εγώ κολλάω. Mένω με το απωθημένο και δεν βλέπω τον πακτωλό (είπα πα-κτω-λό, κι αν ένα αυθόρμητο χειροκρότημα πάει να σας ξεφύγει, μην το συγκρατήσετε, δεν πειράζει, δεν παρεξηγώ #polu_asteia),
δεν βλέπω λοιπόν τον πακτωλό των νέων επιλογών που υπάρχει εκεί έξω.
Και υπάρχει αυτό. Γενικά τριγύρω μου. Δεν είμαι μόνο εγώ.
Άνθρωποι που κολλάμε με κάτι - σχέση, δουλειά, πλάνο ζωής - και μένουμε εκεί χωρίς να μας αρέσει, χωρίς να μας γεμίζει, χωρίς να μπορούμε να του προσφέρουμε και να μας προσφέρει, χωρίς να μπορούμε να το προχωρήσουμε και χωρίς να μπορεί να μας εξελίξει, μόνο και μόνο επειδή έχουμε την ψευδαίσθηση ότι είναι το μόνο που υπάρχει ή το μόνο που μας αναλογεί.
Και εν πάσει περιπτώσει, πέθανε ο Steve Jobs. Και λυπήθηκα.
Και άνθρωποι εκεί στην Αμερική και την Αγγλία άφηναν λουλούδια έξω από Apple Stores,
και ο κόσμος στο twitter σχολίαζε με τις ώρες (ΚΑΙ ο PrimeministerGR !)
και όλοι θυμόντουσαν ατάκες του Jobs, που σε ένα επίπεδο συμφωνώ ότι μπορούν να χαρακτηριστούν τσιτάτα, αλλά στην δική του περίπτωση ακούγονται απλά σούπερ ελπιδοφόρα. (μπορείτε να βρείτε αποσπάσματα από ομιλίες του εδώ)
Και ξέρω πως συμβαίνουν πολύ πιο τραγικά πράγματα στο κόσμο και δίπλα μου και δεν τα γνωρίζω, αλλά πέθανε ένας φοβερός εφευρέτης και αυτό είναι λυπητερό.
Και αυτό που προσπαθώ να πω τόση ώρα, το είχε πει ο Steve πολύ πιο καλά (σιγά που θα γλυτώνατε το quoting)
“κάθε πρωί κοιτάζομαι στον καθρέφτη και ρωτάω τον εαυτό μου: «αν αυτή ήταν η τελευταία ημέρα της ζωής σου, θα έκανες αυτό που ετοιμάζεσαι να κάνεις σήμερα;».
Όποτε η απάντηση ήταν «όχι» για πολύ καιρό, ήξερα πως κάτι έπρεπε να αλλάξω.”
(photo created by Jonathan Mak)
Υ.Γ. Posted from my MacBook Pro.
Video created in iMovies.
Photos taken from my iPhone.
Υ.Γ. 2. ReMap 3
boo!
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ POSTS
Mary-Land Blog: Ep. - “The one I didn’t want to write”
Maryland Blog ep. 13: "The sweet one"
Mary-Land blog: ep.12 “The one at my grandma’s place”
Mary-Land Blog ep. 11 “The one with the bad hair days”
Mary-Land Blog Ep. 10 “The one where we still hope”
Mary-Land blog: Ep. 9 “The one with the great return”
Maryland: Episode 7 "The one with all the free stuff"
Mary-Land blog: Ep. 6 “The one with the first Autumn rain”
Maryland blog: The one with ALL the clutches
Mary-Land Episode 4 "The One near Alexanderplatz"
Mary-Land blog: Episode 3 "The one I was Naked"
Maryland: Episode 2 "The one in London"
Mary-Land: Εpisode 1
Aπαγορεύεται η οποιαδήποτε αναπαραγωγή, αντιγραφή, αναδημοσίευση, ανάρτηση ή με οποιοδήποτε τρόπο χρήση των κειμένων της ιστοσελίδας. Οι παραβάτες θα διώκονται σύμφωνα με τον νόμο περί πνευματικής ιδιοκτησίας και τον ποινικό κώδικα.
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για τάσεις και νέα στη Μόδα, Celebrity και Gossip News στο missbloom.gr
