Εχθές ήταν η σχολική γιορτή της Ιωαννίτας. Του χρόνου θα πάει νήπια…
….και εγώ αναρωτιέμαι ακόμη που είναι εκείνο το μικροσκοπικό μωράκι με τα παχουλά μαγουλάκια και τα εκφραστικά μεγάλα ματάκια…
(Ίσως κι εσείς που έχετε δει τα παιδιά σας να τελειώνουν και το πανεπιστήμιο ακόμη, το ίδιο ίσως αναρωτιέστε….
Η ταχύτητα ανάπτυξης των παιδιών, μου θυμίζει τον χρόνο που περνά και πάντα με προβληματίζει το πόσο γρήγορα εξαφανίζεται η στιγμή, οι μέρες, τα χρόνια…και τελικά η ζωή μας.
Και επειδή οφείλω στον εαυτό μου και στα παιδιά μου να βλέπω την θετική πλευρά και δεν έχω παρά να είμαι αισιόδοξη, προσπαθώ να σκέφτομαι πώς να ομορφύνω την καθημερινότητά μας, γιατί τελικά αυτή είναι η ζωή μας.
Όπως είπαν και εχθές τα παιδιά στη γιορτή «Ας μην περιμένουμε να έρθει το σαββατοκύριακο, οι διακοπές, οι γιορτές και πάλι να μην είμαστε ευχαριστημένοι γιατί πάλι θα περιμένουμε κάτι μεγαλύτερο… Ας αρχίσουμε να ζούμε το τώρα μας»
Τα σημαντικότερα μαθήματα μου τα δίνουν τα παιδιά. Ξέρουν και χαίρονται τη στιγμή, ενθουσιάζονται και εκτιμούν το κάθετί που θα τους προσφερθεί, διεκδικούν, ανταποδίδουν, μιλούν αυθόρμητα για τις ανάγκες τους, ηρεμούν στη φύση και κάνουν την κάθε μέρα να μετράει. Όταν παρατηρείς τα παιδιά, καταλαβαίνεις ότι κάτι κάνουμε λάθος στην κοινωνία μας. Όλα αυτά που χάνουμε από την παιδική μας ηλικία, ψάχνουμε να τα βρούμε ενήλικες και κουρασμένοι πια…
Ως μαμά, προσπαθώ κάθε μέρα να μην μεταφέρω τίποτα «ενήλικο» στα παιδιά. Προσπαθώ να παραμείνουν ΠΑΙΔΙΑ και να γίνομαι κι εγώ όσο μπορώ παιδί μαζί τους.
Η γιορτή ήταν όλη αφιερωμένη στον Οδυσσέα Ελύτη.
Ακούγονταν τα μελοποιημένα ποιήματά του και τα παιδιά μιλούσαν για αξίες και ιδανικά που όμως τα έλεγαν με την παιδική αθωότητά τους και έτσι, το βαθυστόχαστο έμοιαζε πολύ λογικό και τόσο μα τόσο απλό.
Στο τέλος με χαιρέτησαν χορεύοντας την μπαλάντα των αισθήσεων και των παραισθήσεων του Μ. Χατζιδάκη σε μια τέλεια διασκευή beat.
Η μικρή Αναστασία παρακολουθούσε περήφανη την αδερφούλα της, ακίνητη για μία ολόκληρη ώρα. Τα πρώτα λόγια της Ιωαννίτας όταν τελείωσε η γιορτή και μας είδε μπροστά της, ήταν «Μπράβο Σιούλα που χειροκροτούσες στη γιορτή!».
Έτσι, η δική μου συγκίνηση συνεχίστηκε και μετά το τέλος της γιορτής, όταν συνειδητοποιούσα το δέσιμο που έχουν οι δύο αδερφούλες μεταξύ τους. Μόνιμα, η μια ψάχνει την άλλη και ηρεμεί αφού θα την εντοπίσει στο χώρο.
Το αναμνηστικό της δώρο από το σχολείο ήταν μια ξύλινη πλακέτα που έγραφε:
«Πατρίδα είναι η παιδική μας ηλικία» . Πόσο συμφωνώ!...Να είσαι καλά και να προσέχεις τον εαυτό σου!
Σ.
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για τάσεις και νέα στη Μόδα, Celebrity και Gossip News στο missbloom.gr
