Τελευταία, ακούω για πολλά διαζύγια και χωρισμούς. Και δεν αναφέρομαι μόνο στα διαζύγια των τηλεοπτικών προσώπων, αλλά και στους χωρισμούς που συμβαίνουν και στο προσωπικό μου περιβάλλον.
Όταν ήμουν παιδί, θυμάμαι τους γονείς μου σαν δυο αταίριαστες προσωπικότητες, όπου τις περισσότερες φορές, ήταν σε σύγκρουση. Ο χωρισμός λοιπόν, από ένα σημείο και μετά έμοιαζε σαν λύτρωση για όλους μας. Όμως εκείνοι, «μαζί δεν κάνανε και χώρια δεν μπορούσαν». Σκεφτόμουν ότι αν χωρίσουν, θα ηρεμήσουν κι εκείνοι κι εμείς. Προφανώς, η επιλογή μου να γίνω ψυχολόγος, καθορίστηκε από τον ρόλο που είχα πάρει στην οικογένεια, να μπορέσω να τους βρίσκω διόδους επικοινωνίας… Πόσο δραματικό για ένα παιδί… Πόση από την παιδικότητά μου έχασα προσπαθώντας κάτι ανέφικτο;… Ευτυχώς, αν και συνήθως δεν ήταν ένα αγαπημένο ζευγάρι, ήταν πολύ κοντά στα παιδιά τους, ο καθένας με τον τρόπο του. Αυτό, κάπως, ανακούφιζε την παιδική μου ανησυχία, καθώς ένιωθα στ’ αλήθεια την αγάπη και το ενδιαφέρον τους.
Όταν έφτασα 23 ετών περίπου, αποφάσισαν να χωρίσουν. «Καιρός ήταν», είχα σκεφτεί τότε. Μετά τον χωρισμό, γίναμε μια αληθινή ενωμένη οικογένεια. Οι γονείς μου συζητούσαν ήρεμα, ενδιαφερόταν ο ένας για τον άλλο, ήταν ενωμένοι! Εγώ με την αδερφή μου τους κοιτούσαμε απορημένες… Δεν είχαν πια κάτι να χωρίσουν. Και ξαφνικά ο ένας σεβόταν τον άλλο. Δεν είχε ο ένας τις παράλογες προσδοκίες που είχαν πριν όσο ήταν ζευγάρι. Απλά περνούσαν όμορφα μαζί. Θυμάμαι ότι όταν βρισκόμασταν όλοι μαζί, και ερχόταν κάποιος φίλος δικός μου ή της αδερφής μου μας έλεγαν «τώρα αυτοί οι δύο είναι χωρισμένοι;»
Όλο αυτό το βίωμα, με επηρέασε ποικιλοτρόπως. Κάτι που σίγουρα δημιούργησε μέσα μου, ήταν μια διαφορετική οπτική της έννοιας του χωρισμού.
Ότι δηλαδή ο χωρισμός μπορεί να είναι και λυτρωτικός, όμως αυτό που επίσης μου έδειξαν , είναι ότι ένα παντρεμένο ζευγάρι με παιδιά οφείλει να προσπαθήσει με όλες του τις δυνάμεις να πετύχει μια αρμονική συμβίωση.
Φυσικά, σε ένα παντρεμένο ζευγάρι, χρειάζεται να είναι η τελευταία επιλογή, αφού έχουν εξαντλήσει από κοινού τις προσπάθειες. Όμως, αν το ζευγάρι δεν καταφέρνει να συμβιώνει αρμονικά, παρά τις προσπάθειες, μετά ο χωρισμός μοιάζει η μόνη λύση.
Το μεγαλύτερο θέμα για μένα, είναι το πώς χωρίζει το ζευγάρι. Μπορούν να κινηθούν ώστε να μην χρησιμοποιούν τα παιδιά; Μπορεί το ζευγάρι, να συμφωνήσει ότι ο χωρισμός θα συμβεί σε ειρηνικό περιβάλλον, με σκοπό να προστατέψει τα παιδιά του; αυτό είναι και το πιο σημαντικό για τα παιδιά. Την στιγμή που ξεκινά ένα καινούριο κεφάλαιο στη ζωή τους και ήδη διακατέχονται από αγωνία και ενδεχομένως ανασφάλεια, οι γονείς να μην κάνουν την κατάσταση δυσκολότερη βάζοντας τα παιδιά στη μέση εμπλέκοντάς τα στον χωρισμό τους ή μπερδεύοντάς τα λέγοντας άλλα ο ένας και άλλα ο άλλος.
Πόση ωριμότητα και σωστή διαχείριση απαιτεί όλο αυτό;… Και ειδικά αν ο ένας από τους δυο νιώθει πιο πληγωμένος, θέλει να εκδικηθεί ή χρειάζεται προστασία, είναι πολύ δύσκολο να σταθεί στα πόδια του και να κοιτάξει τα παιδιά του…
Μακάρι, σ’ αυτές τις περιπτώσεις, τα ζευγάρια να μπορούν να συμβουλευτούν ειδικό ώστε να τους βοηθήσει να διαχειριστούν την κατάσταση.
Μακάρι, επίσης, το ζευγάρι να αποφασίσει να ζητήσει βοήθεια όσο περνά την κρίση και μακάρι να μην βιώνει κανένα ζευγάρι την επώδυνη διαδικασία του χωρισμού. Όμως μπορεί να αποβεί λυτρωτικός για το ζευγάρι, ακόμη και για τα ίδια τα παιδιά, αρκεί πάνω από όλα να είναι τα παιδιά.
Να είστε καλά και να προσέχετε τον εαυτό σας.
Σ.
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για τάσεις και νέα στη Μόδα, Celebrity και Gossip News στο missbloom.gr
