Η κυρία Π. έχει δύο παιδιά. Την Σοφία και τον Μάνο. Όταν γεννήθηκαν τα παιδιά σταμάτησε να δουλεύει. Λίγο αργότερα όμως, αναγκάστηκε να αναζητήσει δουλειά καθώς η οικογένεια δυσκολευόταν οικονομικά.
Το πρωί λοιπόν, τρέχει να πάει την Σοφία στο σχολείο και τον Μάνο στον παιδικό σταθμό. Στη συνέχεια πρέπει να τρέξει στη δουλειά της που είναι περίπου μία ώρα μακριά. Μου έλεγε πόσο σπαράζει η καρδιά της που αφήνει τον Μάνο στον παιδικό μόνο, καθώς είναι το πρώτο παιδάκι που πηγαίνει από τόσο νωρίς. Ευτυχώς, η μαμά της μπορεί και παίρνει τα παιδιά από το σχολείο και τα προσέχει μέχρι να επιστρέψει εκείνη από τη δουλειά. Προσπαθεί να φτάνει όσο πιο γρήγορα μπορεί ώστε να περνά όσο περισσότερο χρόνο γίνεται με τα παιδιά της.
Ωστόσο, κάποιες φορές, η δουλειά απαιτεί να μείνει περισσότερο χρόνο. Έτσι, την κυριεύουν οι τύψεις, οι ενοχές και ο φόβος. Όταν επιστρέφει σπίτι, υπερβάλλει, προσπαθώντας να επανορθώσει επειδή νιώθει πως δεν ασχολήθηκε αρκετά με τα παιδιά της. Θέλει τα πάντα γύρω τους να είναι όμορφα, ευχάριστα και φυσικά, δυσκολεύεται να πει «όχι», να βάλει όρια και να τους χαλάσει χατίρι, όπως λέει. Όλη αυτή η αγωνία, η πίεση και το αυστηρό πρόγραμμα την εξουθενώνουν.
Η παραπάνω ιστορία, περιγράφει λίγο πολύ τις περισσότερες εργαζόμενες μητέρες, αλλά και μπαμπάδες…
Παρατηρώ και τον εαυτό μου… Νιώθω σαν να είμαι στη μέση δυο υπερδυνάμεων που με τραβούν η μια στην μία μεριά και η άλλη στην άλλη. Κουράζομαι προσπαθώντας να κρατήσω ισορροπία και πάντα έχω μια αίσθηση ότι κάτι θα μπορούσα να κάνω και καλύτερα. Αυτό το συναίσθημα με ταλαιπωρεί χωρίς να προσφέρει κάτι ουσιαστικό. Για την ακρίβεια μόνο κακό μου κάνει…
Οι ενοχές οδηγούν στην εξουθένωση, η εξουθένωση σε νεύρα και ξεσπάσματα και τα νεύρα οδηγούν πάλι στις ενοχές. Ένας ατελείωτος φαύλος κύκλος.
Αν ανατρέξω στα παιδικά μου χρόνια, θυμάμαι την μητέρα μου η οποία ήταν πάντα μια εργαζόμενη μητέρα, με σκληρά ωράρια. Ήταν αναλύτρια προγραμματίστρια σε μεγάλη εταιρεία. Αγαπούσε τη δουλειά της, όμως σχεδόν πάντα ήταν κουρασμένη, Μου άρεσε ωστόσο, που την έβλεπα να περιποιείται για να πάει στη δουλειά, που έβλεπα ότι είχε πολλά ενδιαφέροντα, γνώση ενός δύσκολου αντικειμένου και μεγάλο κύκλο φίλων. Δεν θυμάμαι να μου λείπει η παρουσία της, ακόμη κι όταν δούλευε πολλές ώρες. Ένιωθα ασφάλεια και ήξερα ότι πάντα προτιμούσε να βρίσκεται κοντά μου, όμως έπρεπε να δουλέψει. Αν δηλαδή, το σκεφτώ καλά, μόνο θετικό ήταν το πρότυπο της δικής μου εργαζόμενης μητέρας.
Μήπως λοιπόν υπερβάλλουμε όλες εμείς με τις ενοχές μας; Μήπως τελικά, νομίζουμε ότι κάτι κάνουμε λάθος, ενώ, αντιθέτως, τα καταφέρνουμε μια χαρά σε όλα;…
Ας εστιάσουμε λοιπόν στον χρόνο που περνάμε όταν είμαστε μαζί με τα παιδιά μας, και όχι στον χρόνο που λείπουμε. Εξάλλου η βασική ανάγκη των παιδιών είναι να βλέπει μια ήρεμη και χαρούμενη μητέρα.
Να είσαι καλά και να προσέχεις τον εαυτό σου!
Σ.
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για τάσεις και νέα στη Μόδα, Celebrity και Gossip News στο missbloom.gr
